uzaklar

karanlık bir yorgan altında

boğuldu bu gece şehrim

ayışığına serenad geçerken

hüznün koyu ayazı

ayrılığın bendi gibi dikiliyor

bu şehrin her kıyısı

bir hayalsin şimdi benim sevdiğim

her gece pencereme vuran

lacivert bir hasrettir suretin

parmakların sur misali örterken yüzünü

gözlerin ağır bir kapı gibi kapanmaktadır

ve sürgüsü yakarken içimi kirpiklerinin

sessizce yaktım yolları tan ağarmadan

saçlarından tutmak için sana varmanın

yürüdüğün sevdanın kuytusuna sokuluyorum

gözlerimden bir güvercin uçuruyorum usulca sana

ve gölgeni örtüyorum en derin uçurumlarıma

söylesene sabahımın en güzel şarkısı

kaç kere tanırım ki bir sen daha

zaman kendini öldürürken her nefes alışımda

uzaklar var ya bırakmayan seni bana

kara bir yılan gibi hani boylu boyunca
özlemini bıraktı ellerimde şafak arkası

görmediğim sesinin nihavent kokusuna