sessiz çakıl taşları

sana yalan söyleyemem

gerçeğin değilim ki

yalanlar gerçekte saklıdır

rüyalarsa asla yalan söylemez

ve geçmiş en tatlı rüyadır insan için






yalnızca dinle bugün..
bir ipe dizip sana dair kelimeleri
kolye diye taktım bugün boynuma
ve meçhulden atılmış bir zarfın içinde
tek bir geceni çalmaya geldik:
geçtiğimiz zaman ve ben
ayrı pencerelerden aynı yola baktığımız günlerin sesiyle geldik kapına
uykunun sevdaya yenik düştüğü gecelerdi
gecesi sabahından aydınlık zamanlardı hani

ve bir temmuz akşamı olsa gerek tattığım ilk hasretini

işte o yaz gecelerinin şarkılarını getirdim bu gece sana
bir gülüşte akdeniz yaptığımız iklimleri
tek nefeslik duraklarda açan çiçekleri
vazgeçtiğimiz bütün sözleri
-bir ah desen yetecekti
sen başkaydın hani
aşk o zaman aşktı ancak
aşk için ölmeliydi

ve ilk kez ölümün tadına

senin gözlerinden baktığım saatleri

kirpiklerinde sönerken bir mum gibi

gözlerinde yaşamayı görmüştüm

uçurum zamanlarında bu maceranın

bin parçaya bölünmüştüm

hiç akıllanmaz mı insan sevdadan?

aklımı adınla öldürmüştüm

sevdasına hazan düşmüş sokakların çaresizliğini
bir kuytuda felç olmuş bütün yeminlerimizi
sen uyurken ayışığının yıkadığı pencereni getirdim bir de
dalgalı siyah bir hasretti saçlarında zaman

bilmediğim geleceğe ağladığım sessizlikti

şimdi bildiğim geçmişe ağladığım gibi

küçük bir kır papatyasına sormuştum da
senin beni sevdiğini söylemişti
inan hiçbir yalan bu kadar tatlı değildi
ve ahı tuttu o papatyanın
koparken senin toprağından
bu kadar canımın yanacağı
hiç aklıma gelmemişti


çocukça bir şakaydı da hayat
bir gün çakıl taşları doldurmuştum avuçlarıma
adını yazmıştım bir kalp içinde yola
seni görünce köşebaşında
kaçıp saklanmıştım duvarın arkasına
o duvar ki dili olsa da konuşsa..
sahi görmüş müydün?
gülmüş müydün acaba?

durup bir hayatın aynı noktasında

ayrı yönlere gittiğimiz o yol var ya hani

ömrüme sindi o yolun toprak kokusu

duyuyor musun?

şimdi seni anlatırken bana bu şehir

tadını unuttuğum bir yerin adını fısıldıyor sessizce

doğduğumuz, büyüdüğümüz, öldüğümüz

çatılarından hayata atladığımız

yağmuru sessiz bir bulut

bulutu ölü bir yağmur olmuş toprağımız

ilk durağımız

tutunamadığımız...

o en mutlu, en sancılı, en güçlü ve en hüzünlü..

s/enli bütün günlerimden borcum var sana
çakıl taşları da yok artık
şimdi göçüklerim var ceplerimde
yazamadığım adın var bir de


ve ben
sararmış bir zarfın içinde
ölü çakıl taşlarının sessizliğinde
kurşuni bir bakışa dizdim bu gece
bütün bildiklerimi