duvar

"..dünya saçmadır.. "

ne için yaşar insan?.. aslına bakarsam, hayatlarımızı bu düzenin bozuk çarklarından kurtarmak için çırpınıp durduğumuzu görüyorum.. ne yaparak?.. şiirle, yazıyla, sanatla, edebiyatla.. bir çocuğu hayata hazırlayarak.. bir hayvanı besleyerek.. kendimizce "güzel" olan ne varsa.. "insan" olmanın farkını ortaya koyabilmek için, hayata birşeyler katabilme çabasında.. taş duvar değiliz.. düşünerek, duyumsayarak, hissederek de olsa, hep bilinçli ya da bilinçsiz bir "eylem" içindeyiz..

ama hayat, salt beyaz değil ne yazık ki.. bu saçma dünyaya bir avuç anlam katabilmek için çabalarken, kendim duvar olmasam da, hem mikro, hem de makro organizmanın saçmalıkları, beni götürüp Sartre'ın Duvar'ına çarpıtıyor..

seçim: olmak ya da olmamak arasında.. ortası yok..

yaşatmak ya da öldürmek.. susmak ya da konuşmak..

irade sahibi zavallı insan!.. öngörülemeyen seçimlerinle, şeytanın ta kendisi olmaya namzetsin..

durup düşünüyorum bilinçsiz bir eylemin içinde:"..dünya saçma/ mı?.."

değil mi?..

o vakit, neden Osetya'da çocuklar ölüyor?.. neden suçsuz günahsız insanlar, evlerini, yurtlarını terk etmek zorundalar?.. ne günah işlediler?.. ödedikleri bedel, neyin bedeli?.. biri bana bunu açıklayabilir mi?.. mantıklı bir açıklama olsun ama..

mantık denilen şey de, kendi saçmalıklarımıza bir tutarlılık katabilmek adına uydurulmuş bir kılıf, bir yanılsamadan ibarettir belki.. bunca saçmalık üzerine kurulu bir düzenekte, hangi mantıktan söz edeceğiz?.. akıl, mantık vs.. acının karşısında öyle komik kalıyor ki bazen.. sadece acıyı dindirmek için bir kalkan vazifesi görürken özellikle de.. "böyle olması gerekiyordu.. oldu.." oh ne ala..

kolu kopan bir insanın, sadece kolu acımaz.. canı acır.. heryerini sarar o acı.. dünya denilen bu makro organizmanın bir tarafları yanarken, kanarken, koparken.. acı-yorum.. sessizce.. sadece izleyerek..

..ve insanlıktan istifamı vermek istiyorum.. mümkünse..