şiir bakışlı adam

köprü altlarından topladığın yalnızlıkları

ceketinin iç cebinde taşıyorsun..

tarifsiz bir hüzün çöküyor gözlerine

ellerini yağmurla yıkıyorsun..

şiir bakışlı adam,

iltica ediyor ruhum gezdiğin sokaklara

..ve uzun bir gölge gibiyim ardında,

haberin yok, bilmiyorsun..

arnavut kaldırımları çiğniyor beni

bir kasım/patı düşüyor gözlerimden

sokak lambaları yol boyu üşüyor

sonbahara açıyor yapraklarım

geceyi çekiyorum üstüme

bakmayı öğrettiğin aynalara sığınıyorum

aynaya bakmak kendine bakmak değilmiş

makyajımdaki yüzü siliyorum usulca

yüzsüz oluyorum

geriye renkler kalıyor benden yadigar

notalar gibi acımasız renkler de;

dore mi sarı?

lame mi gümüş?

sol gözümden bir mavi

sağ gözümden bir yeşil akıyor

dudaklarım çürümüş vişne

ben yokum artık

renkler karışıyor geceye

gece baştan başa kırmızı

yazıyorum iki hece ardına seni

ve soruyorum Nazım gibi:

"Akşam nerde bitiyor, nerde başlıyor şehir?

Şehir nerde bitiyor, sen nerde başlıyorsun?

Ben nerde bitip, nerde başlıyorum?"

şiir nerde bitiyor?.. nerde ölüyor şair?